كله چي سره مخ سوو، اذان شروع ؤ. هغه ته مي وويل:- (( راځه چي نن دي جومات ته بوزم. پوهېږې نن د جمعي ورځ ده.)) دا چي څوځله مي مخكي هم دا وړانديز ورته كړی و، و يې ويل:-

((ته په دې ښه پوهېږې چي زه هيڅكله مسجد ته نه ځم، څه ناحقه په ناحقه اسرار كوې)) ورته و مي ويل :-

((ښه نو ولي نه ځې؟ )) ده وويل :-

((نه پوهېږم مګرنسم تللاى. كېدای سي چي د شاوخوا اغېزه به راباندي پرته وي او بله لا داچـي د كالو اوتو مي له منځه ځي او د كالو د ګونجي ګونجي كېدوڅخه ډېر ډارېږم. )) كه مي زړه غوښتل يا نه، خو ومي خندل او ورته ومي وويل:-

((زما په نظـــر ټوكي كوې، د دې لپاره نوڅوك جومات پرېږدي؟))

ويې ويل :-

((نه، جدي ګډېږم. هغه څــه چي اغوندم،  ډېر په خوابدي كېږم او په دې ښه پوهېږې چي له خپلو سپينو كالو سره ډېره مينه لرم. رشتيا  همداسي و، تل به اوتو كړی ګرځېدى، تل به يې سپين كالي اغوستي ول، هيڅكله خيرن نه معلومېدی او همېشه به تر وتازه ؤ.  بيا مي ځني وپوښتل:- (( آيا تر اوسه په خپــــل ټول ژوند كي جومات ته تللی يې؟))

((كـله چي ماشوم وم، له نيكه سره مي يو ځلي تللی وم  مګر دونه خبره ده چي نـور يې د تللو نيت نه لرم. هغه څه چي ده ويـــــل، زه يې ډېر حيران كړم. له خپلو كړو خبرو څخـــه ډېر پښېمانه وم. وروسته مو له يو بل سره چـمبه ووهله او پر خپلولارو ولاړو. له هغه سـره له خبرو كولو څخه دوې مياشتي وروسته مي واورېدل چي هغه په جومات كي دى. زه هم دستي ولاړم. رشتيا هم په جومات كي ؤ. هيڅ مي زړه نه منل، ځكه چي هغـه په لومړي کتار كي و او بيا هم په سپينو كالو كي  ؤ. تك سپين، چي ډېر ښه ورســره ايسېدل. ورو-ورو  ورنژدې ســــوم او ورته ومي ويل، ((تا خو ويل چي جومات ته نه راځې!؟) هيڅ يې نه ويل  ځكه چي د تابوت په منځ كي په سپين كفن كي نغښتی و.