غزل
ډېوه مې مړه شوله رڼا راسره پاتې نه ده
ستا د ماشوم ژوندون ادا راسره پاتې نه ده
دګناهونو پريښتې بيا راته څله راغلې ؟
توبه مې کړې ده ګناه راسره پاتې نه ده
ستا شوخې سترګې په والله چې راته داسې وايي
درد به دې ډېرکړم خو دوا راسره پاتې نه ده
دچا تصوير مې زړه کې دومره زر پيکه غوندې شو
يوه خند ا يې شته خو دا راسره پاتې نه ده
هسې مې شونډې ښوروم چې ملا وغولوم
خدايه ما وبښه دعا راسره پاتې نه ده
محب