دميني ليکونه

آې د ميني آو ليونتوب ليکونو،اې د ځوانى او پاک لمنى ليکونو ،تراوسه ستاسو په ليدو ليونى کيږم او خوښي مي د خپل هوسناک وجود پر لوري وربولي،کله چي وه غواړم يوځل بيا مو ولولم پر زنګنو مي لويږم .ما ته يوځل بيا اجازه راکى چي د هم هغه د خوښيو په کلو کي وه اوسيږم او د هغو کلونو يوه ورځ د اوس په کال رانيسم ،يو ځل مي پريږدى هوښياران او پوه خلګ په دې ښه پوهيږي چي زه څه وايم پرې مي ږدى چي يوځل خو پټ درسره وژړيږم .

١٧ کلن وم بيلا بيلو خيالونو مي لمن نيولې وه اميد په خپل ښايسته او نازولي ږغ ماته زيرى  راکوى او زما نازک او بي خبره زړګي ته يې دوکه ورکول د ميني زړه وړونکي سپوږمي زما د زړه پر اسمان خپلي ښايسته او نازکي وړنګې شيندلې او زړه مي ستا له ښايسته نامه څخه پرته بل د هيڅ شي نوم تر خولې نه ايستى زه هغه وخت تاته دمهربانه خداي(ج) په څير وم چي غوښتلم مي د نړۍ ټوله خوښي ستا پښو ته دروغورځوم او تا د نړۍ ترټولو بختور څوک کړم ،په هغه وخت کي زه يو سپيڅلى او تنکى ځوان وم چي نن مي له ټول غټ والي سره  د هغه ماشومتوب سره په جنګ يم ،اې د خيالونو ،فکرنو او خوږو چورتونو خوږو ورځو ،اې د خوښى او توانمندى وخته،اې هغه شپو چي د دوست او د ځيګر د ټوټې د ليدو په تمه تيري سواست ،اې هغه ورځو چي ژوندانه مي د نړۍ ټولي خوښۍ غوښتې او هغه ورځو چي زړه مي په سپيڅلي مينه پسي سرګردانه او ليونى وو څه به وسي که يوځل بيا زما پر لوري راسى او زما د زړه مات سوى او ټوک ټوک ور چي په چغو چغو پرانيستل کيږي او بيرته تړل کيږي په ارامې سره د چغو وهلو څخه د تل لپاره بند کړى او يوښايسته مسکا پر ولوروى او د تل لپاره همدغه مسکا دلته پريږدى اې د ځوانى کلونو،مګر ما ستاسو سره څه کړي وه چي په دونه تيزى راڅخه په تيښته ولاړاست .

اې د خوښيو ورځو ،زه نور نسم کولاى ستاسو په وزرنو کښېنم او دځواني په پراخ او خوږ اسمان کي الوت وکړم.

نو بيا ولي مي انديښني راته ډيره وى او دونه ښايسته زما د سترګو په وړاندي ځى او راځى ؟هرکله چي په يوې سپڅلې ښايسته او غوړه ورځ د تيرو خوږو خوږو وختونه په سپينو ،ساده او سپيڅلو جامو کي چي زما د سپيڅلي او نازولي ميني ښايسته او نازک يادونه يې په لاس کي او په خپل ښايسته او نازک وجود زما پر لوري په نازکو او پستو قدمونو ورو ورو راځي زه يو ناڅاپه ځان د هغه پښو ته ور اچوم ،څونه ترڅې او سوځونکي تودې اوښکي به بهوم ؟مګر په دې وخت کي له يو سپين ټوکره څخه پرته چي اوښکي مي پرې وچوم بل هيڅ نه وينم .

خو څنګه چي ځواني تيره سوي ده نو ښه خو دا ده چي يادونه يې هم له ځانه ليري وشړم ،پريږدى چي چي د خزان ناځوانه باد مي د ځوانى د پسرلي ښايسته او نازکي پاڼي چي نور يې ژوند پاي ته رسيدلى دى او مړې سوي دي له ځانه سره  د مرګوني افق په لوري يوسي .په دې لاپاني نړۍ کي زموږ څخه هيڅ هم نه پاته کيږي مګر پرته له هغه شهکارونه چي موږ يې له ځانه څخه پرېږدو ، انديښنو لاسونه سره ورکړي دي او ديوالي سمبول يې جوړ کړى دى،موږ هم لکه بې ځايه خيال له دې لاپاني نړۍ څخه لکه د يو جسم له منځه تلونکې سايه ورکيږو او له ازل څخه د ابد پر لور ګام ږدو.