سپرغۍ پاڼه :

محمدامين ملقب پـه (ملنګ جان) د عـــبدالشکور زوی د ننګــرهار د بهســــودو د چميار د کلی اوســيدونکی د پـښــتنويود ملی او ولسی شاعـــرانو پـه لـــړ کی يـو پـياوړی او خـــوږ ژبی شاعر تــير شـــويدی .
دی پـه 1296 هجـری لمــريـز کال کی زيـږيدلی او پـه دری کلــنی کی ئی پلار مــړ او يـتـيم پاتی شــو. پدغـــه وخت کی دده ډيــره کـوچـنی او خــورا بی وزلی کـورنی د رزق او روزی د پيداکولو په نيت د چمــيار کلی نه د پــيروړ ســيمی تـه ولـيږديده او پـه هغـه ســيمه کی د چادســره پـه کلی کی ميشت شــوه .
د پـنځلس کلـنی پوری پدی کلی کی پاتی شــو او د هغـه وروســته د کامی د داربنګ کلی تـه وﻻړ او هلــته پـه کار او زيار لګــيا شــو او پـه ډيـری سـختی او بی وزلی ئی خـپلی ورځی شــپی ســبا کـولی. ده د لومــړی ځل لــپاره خــپل تاثرات او جذبات او حاﻻت او د محــيط عکس العمل د خــوږو او روانو کلمــاتو پـه تــرڅ کی وپـيل چـه پـه نتـــيجه کی شـعر تری جـوړ شــو .
دده لومــړی تــرانه چی وروســـته بيا د اتحاد مشــرق پـه ورځـپاڼی کی هغـه وخت خــپره شــوه چی ښاغلی خادم ددغــه ورځــپاڼی مديــر ؤ، او د هغی له امله مشــهور او پـه ادبی محافلو کی وپــيژندل شــو. د هغی يـو بيت دا دی .
بـاغ دی دتوتيـانو نه پـــريـږدی زاغـان
دی پښتون ماليار پکی وژنی پری خــپل ځان
پـه 1332 هجـری لمـريـز کال کابل ته راغې او پـه کابل راديو کی د پښـتو د موسـيقی د تنظيمونکې په توګه مقــرر شــو. ده لـيک لوست نشــو کوﻻی او پـدی ډيــر زوريده .

وخــتی چی محروم له علمه زه ملنګ جان پاته شـــوم
بـــــند به وی قـيامت کی زما ﻻس د چا ګريوان سـره

د وطن په درد دردمن او د ولس په خـوږ خـوږمن ، دپښـتونســتان د ازادی د غـورځنګ د لــياری فدا کار او د پښــتون د پــرمختګ ارزومن ؤ .
د حسن او جمال لــيوال ، د ګل بلبل ، د شـمعی پـتنګ او د ازادی ملنګ ؤ. د نادودو او تـيريو ســره ئی مخالفت ، د نفاق او ګـوندی ســره ئی دښــمنی او د بی علمی ســره ئی جګــړه درلـوده. د لټی او بيکاری په مقابل کی ئی ښـه په ټينګه مجادله کــړيده. او د پښتنې کلــتور ممثل او مبلغ او د ننګ او غــيرت ټوټه وه ، د مشــرانو احــترام ئی ساته او پـر کشــرانو ئی شفقت کاوه. ده د لــری او بــری پښــتونخــواه د عـوامو او خـواصو د پوهـو ، او بی سـوادو د رسمی او ولسی کسانو په زړو کی ئی ځای درلود او هــر چا ورته په درنه ســترګه کــتل. دا خــو ځکه چی ټول پښتانه ده ته ګــران او په زړه پوری او د ټولو خــير او سعادت دده لومــړی هــيله او ارزو وه .

 د ناز په خوب ويده وې ما ژړل
ته بې غمه آسوده وې ما ژړل
ستا د مخ او د سپوږمۍ مقابله وه
ته په مخ ترې آزموده وې ما ژړل
ستا د زلفو خوشبويي چور ليونۍ کړم
ته په عطرو کې لمده وې ما ژړل
ما درخواست د يوې خولې درځني وکړ
راته ښکارې آزرده وې ما ژړل
وچ بالښت زما په اوښکو باندې لوند شو
ته په ناز کې پرورده وې ما ژړل
دا زما ملنګ جان برخه کړيدل دي
ته له نازه پرخنده وې ما ژړل

که په حال زما خبر تمام جهان شي
ټول عالم به په فرياد ان په سوران شي
لکه زه چې داسې زېړ زبېښلی ګرځم
هر بشر به داسې زېړ لکه زعفران شي
زه رټلی معشوقو يم نه رغېږم
که عالم رانه د څيرمې حکيمان شي
که څوک ما منع کوي د يار له دره
د ماهي په وچې څه رنګه ګذران شي
تسلي زما د سوي زړګي دا ده
يوځل کله به ښکاره د يار چشمان شي
د يار مخ ته منتظر زه ملنګ جان يم