اوښکې مو چې بيرته ورنه سترګو ته راګرځوو
 سپينې پښتنې به ننواتې په چا ګرځوو
 
 کله په لېمو کله بڼو کله هم خاورو کې((
 ))لکه د حسرت اوښکې تل کډې په شا ګرځوو١
 
 دا مو تر خولو تېره ده چې حسن پکې ځای ويني
 زړونه د هندارو غوندې ځکه صفا ګرځوو
 
 سخته ځان ځاني راوسته پېښو د ابلو غوندې
 هر سړی د غم پېټی په غاړه تنها ګرځوو
 
 مه مو باسئ کسي که د خيال په لار کې کېنستو
 دغه سپېلني د ښاپيريو تر ورا ګرځوو
 
 دا وېره مو مله وي تل چې زړۀ به دې رامات نکړي
 بېرته چې د نی له کوڅې خپله نوا ګرځوو
 
 ګرانه ده د ښکلې د تنکي زړۀ رضا ګرانه ده
 واړه شپه پسرليه بر په ستوريو کې دا ګرځوو