غزل
  مرغلرې دي مرجان دي ستا په لاس کې
 واړه ستوري داسمان دي ستا په لاس کې
 داچې خلک د رحمت امېد له تاکړي
 داخوڅاڅکي د باران دي ستا په لاس کې
 جواهر څومره ارزښت لري دنياکې
 جواهر څومره ارزان دي ستا په لاس کې
 دل ازاره طبيعت دى خداى درکړى
 زړونه څومره پرېشان دي ستا په لاس کې
 پيروکار د اهرېمن درڅخه تښتي
 قدرتونه د يزدان دي ستا په لاس کې
 مريدان به ډېر واړه درته ښکاره شي
 ځکه واړه ستر پيران دي ستا په لاس کې
 دوو سترګو کې دې دوه نړۍ خبرې
 هنګامې د کل زمان دي ستا په لاس کې
 2004 نوامبر 29 پېښور
  
 غزل
 له دنيا نه مې زړه تور دى پري ذاتې
 ښه ده ستا غېږ کې مې کور دى پري ذاتې
 چې ستا زلفې سايبان دي پر ما باندې
 په مالت کې داسې شور دى پري ذاتې
 زما مخ به د لمر مخو تکل نه کړي
 دا اوربل چې دې را خور دى پري ذاتې
 لکه ستا په سپين جبين واړه خالونه
 هر دښمن مې داسې تور دى پري ذاتې
 بيا دې څنګه سپموې جام د سرو شونډو
 چې راپورې داسې اور دى پري ذاتې
 غنيمت دى چې يو بل ته مو غېږ ورکړه
 دنيا پرېږده سړي خور دى پري ذاتې
 کرشمې دې د ستم را باندې کم کړه
 پام خو وکړه مخکې ګور دى پري ذاتې
 په مړو سترګو به هېڅ چاته نه ورګورې
 هر سړى دلته ميخور دى پري ذاتې
 ستا عامر خو له بنګړيو ځينې جوړ دى
 زورورو سره زور دى پري ذاتې
 2004 اپرېل 5
 پېښور -ګلبرګ

 
 يو سيورى -يوه رڼا
  
 بابا زما هم داسې خوښه نه وه
 زه دې بت ګر شمه بتان جوړوم
 داعذابي هنر اسمان راکړى
 زه د لفظونو نه انسان جوړوم
  
 زه په تېشه او په سندان جوړوم
 لکه اذر واړه خدايان جوړوم
 ځمکه لا څه ده چې اسمان جوړوم
 هم اهرېمن او هم يزدان جوړوم
 
 هو! ماته ياد شي چې دې ويلې راته
 هلکه بس که شاعري مه کوه
 دادهرچا له وسه نه ده پوره
 هسې بې ځايه دا خواري مه کوه
  
 ما هم په خداى که به غوښتله داسې
 چې رياِضت دې د سندرو وکړم
 خو دامې هم پوره په وس کې نه وه
 زه دې عمل ستا په خبرو وکړم
  
 زه خو د بل چا په پنجو کې بند وم
 ښايي چې زه به يې شاعر خوښېدم
 زه د سندرو په منتر يې پوى کړم
 د هغه ذات به زه ساحر خوښېدم
  
 بابا زما هم داسې خوښه نه وه
 زه دې بت ګر شمه بتان جوړوم
 داعذابي هنر اسمان راکړى
 زه د لفظونو نه انسان جوړوم 
 
 زه په تېشه او په سندان جوړوم
 لکه اذر واړه خدايان جوړوم
 ځمکه لا څه ده چې اسمان جوړوم
 هم اهرېمن او هم يزدان جوړوم 
 
 دابه ازل کې نويشته وه بابا
 چې زه په هاغو لارو يون وکړمه
 چې ستا بيخي ورسره جوړه نه وه
 هاغو رشتو سره تړون وکړمه 
 
 د ابادۍ نه دې بيديا ته لاړ شم
 زه دې خو يونه د مجنون وکړمه
 زه د ښمني دې د شېخانو وکړم
 او اقتدا دې د مفتون وکړمه
   
 بس په هم دغې به خپه وې رانه
 چې د تسبو سره مې جوړه نه وه
 ما خو په بل رنګې پرواز غو ښتلو
 د زولنو سره مې جوړه نه وه
  
 داسې خو نه وه چې منکر دې ومه
 ګرانه بابا زه له يزدانه ځينې
 ما خو به هم ځولۍ ځولۍ غو ښتله
 دعا له بره شين اسمانه ځينې
  
 دا ستا په اند به زه بې لارې ومه
 خو زه مجبور له دغې چارې ومه
 ته په تسبو او په چلتار مين وې
 خو زه مين بيا په هندارې ومه
  
 بابا زما هم داسې خوښه نه وه
 زه دې بت ګر شمه بتان جوړوم
 داعذابي هنر اسمان راکړى
 زه د لفظونو نه انسان جوړوم
  
 زه په تېشه او په سندان جوړوم
 لکه اذر واړه خدايان جوړوم
 ځمکه لا څه ده چې اسمان جوړوم
 هم اهرېمن او هم يزدان جوړوم
  
 بابا مونږ دواړو رياضت کړى دى
 تا په سجدو الله ته ځان رساوه
 زه چې د نۍ په فلسفه پوهېدم
 ما په نغمو الله ته ځان رساوه
  
 ښکاره توپير زمونږتر مينځ مو جود و
 خو ته بيا هم وې مهربانه بابا
 زه دې دعا نه غور زولى نه وم
 که ډېر خپه هم وې زمانه با با
  
 ته لکه ونه په غرمو ولاړ وې
 خو مونږ دې سيوري ته دمې کولې
 تا ددعا په شپول کې بند ساتلو
 مونږ به نو ولې اندېښنې کولې
  
 ها شپې د قدر شپو نه کمې نه وې
 ته چې زمو نږ د کور ځلا وې با با
 بس مهربانه په مونږ ټولو باندې
 ته د فلک نه هم سېوا وې با با
  
 تا مې په لار کې تل رڼا کرله
 زما دلاس يوه امسا وې با با
 ځان درنه هېر زمونږ په مينه کې و
 زمونږ د ټولو مسيحا وې با با
  
 ما به تکل د رڼا څه کولو
 ته خوپخپله يو رڼا وې با با
 ما پرښتې چېرته ليدلي نه دي
 خو انسانانو نه بالا وې با با
  
 زه که ژوندى ومه نو ستا له مخې
 زما اوبه زما هوا وې با با
 که مې يقين په سومنات لرلى
 ما به ويل درته دېوتا وې با با
  
 بابا زما هم داسې خوښه نه وه
 زه دې بت ګر شمه بتان جوړوم
 داعذابي هنر اسمان راکړى
 زه د لفظونو نه انسان جوړوم
  
 زه په تېشه او په سندان جوړوم
 لکه اذر واړه خدايان جوړوم
 ځمکه لا څه ده چې اسمان جوړوم
 هم اهرېمن او هم يزدان جوړوم
  
 زه د تيارو په غېږ کې پرې دې ښودم
 ته د يو بل جهان رڼا شوې با با
 ولاړ په ټکنده غرمو کې يمه
 ځکه ته سيورى د هما شوې با با
  
 اوس هم په خوب کې تسلي را کوې
 دا به دمينې کوم مقام وي با با
 ستا په مزار دې د نورونو باران
 زما دعا ده چې مدام وي با با 
 2002 اګست 30 
 پېښور -پو هنتون

 غزل 
 او کنه چې شونډې يې پلمو سره بلدې دي
 ځکه زمونږ هيلې ورکېدو سره بلدې دي
 غل نه يم رهزن نه يم خو څه وکړم شاعر يمه
 سترګې مې شوګير د تورو شپو سره بلدې دي
 تاته که مې بده ورځ هم وژاړم فايده څه ده ؟
 ستا خو اننګي د خندېدو سره بلدې دي
 سره راځي که تور راځي خو بيرته خامخا به ځي
 دا حجرې ز مونږ د مېلمنو سره بلدې دي
 و خت که خپل ازمېښت کوي عامر او په فرهاد باندې 
 داد غرو ډبرې رغړېدو سره بلدې دي 
 2005 اکتوبر 18 
 حيات اباد - پېښور
 
 غزل
 سندري جامو کې راغله په سندرو يې مين کړم
 ښاپېرۍ د باغ ارم وه په وزرو يې مين کړم
 ملا ستا په شانې نه وه چې ښکنځل په ايتو کړي
 يوه مسته ګل غو ټۍ وه په خبرو يې مين کړم
 زه پخپله غرنى يم خو دا چارې د کو چۍ دي
 په غو زانو ،په مماڼو ،په ګور ګورو يې مين کړم
 لېونى به را ته ويلې چا له ناز نه لېونى شوم
 د ميالي صيب د زيارت په منجورو يې مين کړم
 بلا ډېر مزل په وړاندې بلا ډېر خنډونه مخکې
 لکه سين د کونړ سين يم په ډغرو يې مين کړم
 2005 اکتوبر 6
 حيات اباد - پېښور