انديښنې راسره دومره دي په زړه کې
چې حساب يې اوس کولای درته نه شم
ته چې کله درڼاله ښاره راشې
درنګونوله غباره شې راتېره
لکه سره اوشنه هنداره شې راتېره
چې په خپله جوړه ځاله کې دمه شې
چې پرخپلو شونډوغلې زمزمه شې
لکه ستړې مرغۍ څنډ وهې وزرې
دديوال په ايينه کې ځان ته ګورې
اوکوې له ايينې سره خبرې
دکړکۍ پلو دې ناڅاپه نظرشي
يوصندک به دجادوپه سترګودرشي
تلوسه به دې په زړه کې شي درتېره
خاماخابه دصندک ترڅنګه کېنې
ورته موسکه شه صندک به درته واشي
او په غېږکې به يې شين دسمال پيداشي
پکې غوټه نه لونګ دي نه ګلاب دي
نه نرګس دي او نه نورې دګل پاڼې
خلاصوه يې دخطرپکې څه نه شته
بس يوڅوليونۍ چيغې اوسندرې
يوڅواوښکې څووړې وړې خبرې
چې ته نه وې مابه ستا په يادکولې
ته يې واخله امانت مې درته اېښې
اوس نو ډېره اندېښنه راسره مله ده
دزړه صبر مې لوټي ته وا چې غله ده
نه پوهېږم چې داشين دسمال به څه شي
لکه وران خوب به يې سين ته ورګوزارکړې؟
او که تاوبه يې له غاړې لکه هارکړې؟

٢٠٠٦-١-٣