سيلۍ وکيښ زما- ستا نوم، د پاڼرېژ پر ژيړو پاڼو
 د ښکلا واکمني تاج به، څه درجوړ کړم له سرو پاڼو
 
 د باور بې بارانۍ کړې، د امېد چينې راوچې
 د خدای ځاځ له اور را ووري، بارانونه د سرو کاڼو
  
 دروېزه مو بې له مينې، په رغښت کې هډو نشته
 چې خولې ونيسو اسمان ته، کټوري غواړو له زاڼو
  
 د زردشت له دشتو لېږدي، جنازې د سرو رېديو
 آرياناوېجه نيولې، له يوې مخې اغزياڼو
  
 د سوما له سوي کښته، لاس پر سر« سکه» لوګري
 تورې خاورې پر خوله پورې، د بخديو وږيڅاڼو
  وچکالۍ او بې يېبرۍ ده، ټوله سيمه را ښکېللې
 نشته څرک په غرو رغو کې، د ګورګورو او مماڼو
  
 لوټ کړه تورو تو پانونو، وه باغونه که ځنګلونه
 کوچوال چوڼي ترخې ژيړې، دانې اوڼي د بکياڼو
 دا بيا کوم سرغړاند سيند، ياغي ښامارته ډالۍ کېږي،
 سرې ډولۍ د ښايست پېغلو، را لښلې چې  ورا باڼو؟
  
 پکې ساه چې اخېستله، شاړو درګو وچو دربو،
 ياد د هغو پسرليو، سروکوکيو، سرو کوکياڼو !