غزل

لمر به له ګرېوان نيسم ، د پښو ړکۍ به غر کړمه
ګورې به چې څنګه لاس په لوړو باندې بر کړمه

هله دې زه ومرم چې ټيکرۍ مې د خوږ ې پښتو
بس چې دې سرتورو زمانو ته ور په سر کړمه

وخته ! د هنر په تماشو کې به مې وستايي
يار به ګوړه ، ګوړه کړم – او ځان به مرور کړمه

هله به يې زور د مينې زړه ته لاره ومومي
زېړ زېړ اننګي چې يې په شونډو بختور کړمه

وا جلانه ! ډېرې جينکۍ به ليونۍ کړمه
زه چې شړۍ واغوندم ، اتڼ ته مټې ورکړمه

غزل

څومره مغرور وم ، څومره ښه خوی د ملنګ مې وکړ

زه چې د زړه له بامه ولوېدمه شرنګ مې وکړ

ياد دې چې نيمه شپه کې ور د زړه را وټکوه

بس خوب مې پرېښود و ښه وژړېدم ننګ مې وکړ

جانانه اوس مې له نيمژواندې ځوانۍ لرې ګرځه

لکه د لومې تار د درد سېلۍ ته ترنګ مې وکړ

د يوې نوې ښکلا ژبه يې په ګوتو راکړه

د طبيعت لونګين غره سره چې جنګ مې وکړ

جلانه مړ شې اخر دومره بې غوري څنګه وي

پاڼه د ګل وم اخر اوسپنه شوم زنګ مې وکړ