نور څه نه و، صرف د مستيو بې واكو قهقهو چي كله به د نڅا يو سپك مګر زړه پاڅوونكى شرنګ او كله به د خوږو نغمو يوه نرۍ په پرده نغښتې مګر زړه وړونكې ازانګه هم په ګډېدله، د هوا څپې  سره رېږدولې، هلته د دې عيش او طرب په شخول كي يو مړژواندى زګېروي چي كله به د"خيل لالئ"(خير راوړئ) رېږدېدونكى معصومانه ږغ هم ور سره و، د هوا څپو ته سپارل كېدى.

دا غوڼاشكي د يوه خوارژواكي واړه ماشوم وې چي د تروږمۍ د شپو يوه تېر ماخوستن په توره دربيله كي له يخه كپڼۍ اخيستى و او له ترغوني ماښام څخه د يوې وچي سړې ګولې په نامراده هيله د جګي ماڼۍ په لوى تړلي وره پوري زنګېدئ.

د يتيم ماشوم آواز د استرحام له ډيرو نارو څخه درېدلى و، ږغ يې تر خوله نه ختئ، د وروستي ځل له پاره لوږي او يخ مجبوره كړ، په داسي حال كي چي ستونى يې له غريو ډك  -  ډك كېدى او ساه يې په سينه كي نښتله د خپل وروستي ږغ"خيل لالئ" سره يې لڅه ككرۍ د جګي ماڼۍ پر كلك درشل ونښته.

ô ô ô

په دې ترڅ كي يو بېوزله ښځه چي چټكو، مګر بې سېكو ګامو او پلټونكو مګر رنځورو كتو يې جدى تلاښ او طلب څرګنداوه، دغي خوا ته را ورسېدله، په خورا تپاك يې ور وځغستل او هغه نيم بربنډ لاښ يې په خورا مينه په زړه پوري ټينګ ونيو چي مخ ته يې وكتل، ناڅاپه يې يوه سوې كريږه تر خوله وختله او په داسي حال كي چي شونډان يې له ژړا مرۍ _ مرۍ كېدل، وويل:

"خواره كونډكۍ مور دي تر تا وګرځي، هغسي دي ځان تر خپلي معصومي ناپوهۍ جار كړ چي سړي دي په جګو ماڼيو او زړونه دي په ورېښمينو جامو كي پلټل".