غزل

تا ته به ياد يمه كه هېر ما ته هر دم يادېږې

د ژوندون رنګه په هر ساه كي مي قسم يادېږې

څنګه به هېره ستا وينا كي دا غونچې د شعور

چي كله وږم د بهار كله سرګم يادېږې

ستا د موسكا په ګلدرو كي و سېلاب د سُرور

ځكه بېديا كي د سينې آب زم_زم يادېږې

زه د رنځورو ارمانو په ولولو څه وكړم

چي ته درمل ته مسيحا او ته همدم يادېږې

كه د لانده ګرېوان پر مځكه راغى لمر د مهر

نو پوه يم بيا مي د خوږمن زړګي پر چم يادېږې

او كه صحرا د بېلتانه كي شوم په لاس د اغيار

د وصل باغه په كاله كي مي برهم يادېږې

نن چي په شور د لېونتوب درځم رڼا ته د هوش

زموږ د سوځلو په كوګل كي ته صنم يادېږې

كله دي ښه ايسي وړوكى داغ پر ښار د ښكلا

د زړه پرهاره د جانان پر كوڅه كم يادېږدې