غزل

د خپلو برګو سترګو زور ته کړه حیرانې شیبې

په څنګ وروګوره او تم کړه دا روانې شیبې

تا ترې نانځکې جوړولې ،ما د شګو محل

های ! اوس مو وتې دي له لاسه ماشومانې شیبې

مونږ زنځیرونه ډیر ورواچول د سپینو اوښکو

خو بیا مو هم ایسارې نه کړې پهلوانې شیبې

ستا مخ او څڼې لکه غبرګې معجزې د موسی

ته به کړې ډیرې د زړه سره مسلمانې شیبې

زما یوسفه ! په یوه جلوه یې زړونه سپین کړه

زما په سپین زړه به تر څو وي بدګمانې شیبې

زه به ژوند ګرانه نذرانه کړم ستا یوه نظر ته

نه دي پر ما د ژوند پرستو په څیر ګرانې شیبې

مونږ یې چې دل کړو د شینکي اسمان تر ژرندې لاندې