--------------

غزل

بيادې لـه جنګه سترګې واړولې
كه دې لـه ننګه سترګې واړولې

څومره بې خوده شوې خماره ياره
چې دې لـه بنګه سترګې واړولې

دسر او تال نغمو نشه، نشه كړې
كه دې لـه ترنګه سترګې واړولې

دمحل هره خواد ستوري ستوري
چې مې لـه څنګه سترګې واړولې

كوم خوشال خان دې بيا په سترګو كې شو
چې دې اورنګه، سترګې واړولې

په ودان كلي كې به تل وې مېلمه
اوس دې لـه ړنګه سترګې واړولې

دمشعل زړه دې څه بې درنګه يوړو
چې دې بېدرنګه سترګې واړولي

داكتوبر 15 مه 1995
ټل، پښتونخوا

----------------------

غزل

زما د زړه په كور كې، كور جوړوي
ياد دې محل څومره په زور جوړوي

په چپو شونډو دې اظهار دمينې
څه هنګامې جوړوي، شور جوړوي

زمونږه شونډې، شونډې څه پيژني
دا خلك هسې پسې تور جوړوي

پېرزو يې نه شي په مونږ فصل دګل
د چم رقيب مو ځكه لور جوړوي

زما لـه مينې او دتا لـه ښكلا
فطرت لګيا دي يو انځور جوړوي

2/10/1998 ټل، پښتونخوا
 
 
----------------------

پردېس شهيد

زما خوږې محبوبې
زه خبر شوى يم چې كډې موځي
دخپل وطن په لوري
مخكې له دې چې له سرحده واوړې
او له دې كېمپه ته د تل لپاره
لاړه شې ګران وطن ته
دا ځوانيمرګ شهيد دې
يواځې چاته پرېږدې
په دې سپېره دښته كې
چې په كلونو به بيا
زما مزار ته څوك راونه ګوري
او دخلوص او محبت په ياد به
زما دقبر په زړه لكړه

دعقيدت دسمال څوك ونه تړي
يه زما ګرانې پښتنې محبوبې
ته چې زما په نوم تور سر سپينوې
زه دلحد د غټو تيګو لاندې
ستا دوصال په تمه شپې تېروم
هر مازيګر چې ته تر قبره راځې
او زما د قبر په زړه لكړه
دخپلې مينې دسمال وځړوي
زما په مړه وجود كې
دمحبت ساګانې وچليږي
ځان كړم راپورته چې دې ووينمه
خو دا لحد دا غټې غټې تيګې
مې دتندي سره ټكرې وخوري
او په مايوس انداز كې
بېرته دقبر تل ته وغورزيږم؛
زما خوږې مېرمنې
مخكې له دې چې ته د تل لپاره
ماپه دې دښته كې يواځې پريږدې
يو واري ځان تر ما راورسوه
زما د قبر د لكړې لاندې
زما په سر باندې دانېغه شناخته
دمحبت په كاڼو وډبوه
بيا كه ته لاړه شې ورځه مېرمنې
زما غوږو كې به د شناختې دربا
دتل لپاره ازانګې خپروي
2/6/1373
كاهي كنډو- پښتونخوا

------------------------

هديره

ددې كېمپ په بره خوا كې
يوه ښكلې هدېره ده
دخړچكې غونډۍ سر كې
دمهاجرو مقبره ده

بېرغونه پرې رپيږي
ځنې شنه دي ځنې سپين دي
دسمالونه پرې تړلي
ښه ښايسته او ښه رنګين دي

يو سكوت دى هديره كې
نه خبرې نه چغار شته
هره خوا چپه چپتيا ده
نه مجلس شته، نه ګفتار شته

كله كله هدېرې ته
دوګړو ډلې راشي
په قبرونو ودريږى
او الله ته په دعا شي
او بيا بېرته ټول ستانه شي
دخپل ځاى او كور په لوري
بيا په مياشتو او كلونو
هدېرې لور ته نه ګوري

خو ددې قبرونو مينځ كې
دا يو قبر لـه ورا ښكاري
د شهيد شناخته پرې خښه
له جنډو يې ښكلا ښكاري

زه چې دې قبر ه ګورم
اميدونه پكې خښ دي
څه د ورارو وراور هيلو
ارمانونه پكې خښ دي

هره ورځ چې مازيګر شي
او شفق سرخي ښكاره كړي
ددې قبر خواكې وير وى
او اسمان يې ننداره كړي

ديو تور ټيكري مېرمنه
ددې قبر خواته راشي
كيني شناختې سره جوخته
او بيا ورو ورو په ژړا شي

څه د راز او نياز خبرې
كړي لـه ځان سره خاموشه
وي ژړا ور سره غبركه
لكه څوك چې وي مدهوشه

بيا يو ښكلى دسمال واخلي
له جنډې يې كړي چاپيره
او دكور په لور رهي شي
له ژوندونه وي ور تېره

بس همدغه يې ژوندون دى
په غمونو كې اوسيږي
به پوهيږم څه ورپيښ دي
خو ځواني يې خاورې كيږي

زه چې دغه پېښې ګورم
نو مې زړه قلم، قلم شي
ددې خوارو ورارو كونډو
په حالاتو مې ژوند غم شي

داد كوم ظالم لـه لاسه
په ولس مو دا ماتم دى
مشعلونه پكې مړه دى
او هر لوري ته تور تم دي
 
د زمري اتمه 1371
دكاهي كيمپ-هنګو، پښتو نخوا

 ---------------------

جفـــا

زه منم چې ستا په زړه كې
دبل چا مينه اوسيږي
او زما مظلومه مينه
ستا په زړه كې نه ځايږي؛

خير چې لاړلې له مانه
دبل چا د زړګي ګل شوې
زه به خپل زړګى په وينو صبرومه
او دتادبې وفا مينې په ياد به
دحسرت او او اندېښنو ډېوې بلومه؛

ستا زړګى دې وى خوشاله
خير دى زه كه په ژړا يم
ستا ژوندون دمبارك شي

خير كه زه په واويلايم؛

دا ځواني به مې شي تېره
په آهونو، حسرتونو
دژوندون ډېوه به مړه شي
دجفا په توپانونو؛
خو دا وخت به آخر تېر شي
ستا ځواني به هم زړه شي
ستا دادنګه نرۍ ونه به
كږه وږه وړه شي
ستا د زلفو دا ټالونه به
دسپين سپڼسي په څېر شي
او دناز او اداګانو
دا فاني بازار به تېر شي؛
په بيوسه قدمونو
او ضعيفه اندامونو
به زما تر مزار راشې،

په مزار به مې وي ټولې ډېوې بلې
او د بلو ډېوو تته شان رڼا كې به
زما دمزار شناختې ته لږ ځير شې
په شناختۍ به ستا ښايسته تصوير انځور وي
او د بلو ډېوو هره پلوشه كې به
دتاتصوير ښكاريږي،
نو په هاغه وخت به پوى شې
چې زما مينه رښتياوه!!!

مجاهد ليسه، پيښور
د مرغومي لسمه 1370